Łysienie plackowate – jak sobie z nim radzić?
Łysienie plackowate – jak sobie z nim radzić?
Łysienie plackowate (alopecia areata) należy do grupy niebliznowaciejących postaci łysienia. To dolegliwość, która dotyka nawet młode osoby – w przeciwieństwie do łysienia androgenowego, które w większości dotyka mężczyzn i ma podłoże genetyczne. Łysienie plackowate nie jest związane z jedną przyczyną. Problemem może być podłoże nerwowe: długotrwały stres, nagła zmiana klimatu, tragedia rodzinna. Jednak łysienie plackowate może też wiązać się z obniżoną odpornością organizmu – dostaje on sygnał, że należy się „zbroić “. Zaczyna wtedy walkę od środka, niszcząc przy okazji (za pomocą wytwarzanych przeciwciał) własne antygeny. Zostają zaatakowane też mieszki włosowe, wówczas dochodzi do stanu zapalnego, a osłabione włosy wypadają. Łysienie plackowate związane jest z wieloma chorobami osłabiającymi układ immunologiczny. Mowa tu o alergiach, atopowym zapaleniu skóry, bielactwie, astmie. Bardzo często winowajcą jest choroba Haschimoto, czyli przewlekłe zapalenie tarczycy. Łysienie plackowate może być dziedziczone z pokolenia na pokolenie. Niezaprzeczalnie tego typu dolegliwość związana jest z podłożem nerwowym. I choć o łysieniu myśli się głównie w kontekście mężczyzn, może ono dotyczyć również kobiet.
Jakie są objawy łysienia plackowatego?
Ogniska łysienia plackowatego najczęściej mają regularny kształt, są pozbawione włosów, a skóra pozostaje niezmieniona chorobowo. Najczęściej zmiany lokalizują się w okolicy potylicznej i czołowo-ciemieniowej. Łysienie plackowate głównie dotyczy skóry głowy, może również występować w innych częściach ciała. Wśród odmian klinicznych wyróżniamy:
• łysienie plackowate ogniskowe – ogniska łysienia plackowatego występują w obrębie skóry głowy lub innych okolicach ciała (twarz, tułów, kończyny)
• łysienie plackowate całkowite – dotyczy wszystkich włosów w obrębie owłosionej skóry głowy (także brwi i rzęs)
• łysienie plackowate uogólnione – obejmuje wszystkie lub prawie wszystkie włosy na ciele
• łysienie plackowate złośliwe – łysienie uogólnione o długotrwałym przebiegu, niepoddające się leczeniu
• łysienie plackowate wężykowate (obrzeżne) – pasmowate wyłysienie głowy na obrzeżu w okolicach skroniowych, potylicznej i czołowej
• łysienie plackowate pasmowate – postać odwrócona – wyłysienie rozszerza się od środka głowy na zewnątrz
• łysienie plackowate rozlane (siateczkowate) – nie można wyróżnić oddzielnych ognisk wyłysienia.
Leczenie łysienia plackowatego
Podjęcie skutecznego i trwałego leczenia w przypadku łysienia plackowatego jest niezwykle skomplikowane. Przede wszystkim należy wybrać się do dobrego specjalisty, najlepiej trychologa. W większości przypadków stosuje się badanie korzenia włosa, aby poznać dokładne przyczyny łysienia oraz inne, niezbędne do podjęcia leczenia informacje. W przypadku całkowitego wyłysienia, konieczna jest biopsja skóry, pobranie jej wycinka do kompleksowej diagnozy i ustalenie odpowiedniego planu leczenia. Metody leczenia są różne, obecnie lekarze często decydują się na naświetlanie promieniami UVA oraz UVB, które mogą zatrzymać postępy choroby.
Chorzy często decydują się na zabieg, jakim jest ostrzykiwanie skóry głowy osoczem bogatopłytkowym. Zabieg ten wykonuje się również na problematycznej skórze twarzy. Polega to na pobraniu pacjentowi krwi i dosłowne „ostrzykiwanie”, czyli mikro-nakłucia skóry. Taki zabieg nazywany jest mezoterapią igłową. Można ostrzykiwać skórę nie tylko własnym osoczem – nadają się do tego specjalne mieszanki substancji z witaminami, aminokwasami i mikroelementy. Dzięki temu włosy odrastają zdrowsze, gęste i mocniejsze. Zabieg należy powtarzać 5 razy, co 2-3 tygodnie.
Co zrobić, by zmniejszyć ryzyko zachorowania na łysienie plackowate?
Ze względu na patomechanizm tej choroby trudno podjąć działania, które miałyby na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju łysienia plackowatego. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych. U około 10% choroba może mieć cięższy przebieg i doprowadza do łysienia całkowitego lub uogólnionego. Gorsze rokowanie dotyczy pacjentów, u których współistnieją choroby o podłożu autoimmunologicznym. Ponadto czynnikami źle rokującymi mogą być zmiany paznokci, rodzinne występowanie choroby, wczesny początek zmian chorobowych oraz intensywna utrata włosów.